ایـن اشـک هـا به پـای شما آتـشم زدنـد           شـکـر خـدا بـــرای شـما آتــشــم زدنـد

من جبـرئیـل سـوخـتـه بـالم، نگـاه کـن           مـعـراج چـشــم هـای شـما آتـشـم زدنـد

سـر تا به پا خَلیـل گـلستان نشیـن شـدم           هـر جا که در عـزای شـما آتـشم زدنـد

ازآن طرف مدینه وهیزم، ازاین طرف           بــا داغ کــربـلای  شـمـا آتــشـم زدنــد

بُـردنـد روی نـیـزه دلم را وبعـد از آن           یـک عـمــر در هـوای شما آتـشم زدنـد

گفتم، کجاست خانۀ خــورشید شعله ور           گــفـتـنـد: بــوریـای  شــمـا آتـشم زدنـد

دیـروزعصر تعـزیـه خـوانان شهرمان           هـمـراه خـیـمه هــای  شـما آتـشم زدنـد

امروز نیز،«نیّر» و«عمان» و«محتشم»           بـا شـعـر، در رثــای شما آتـشــم زدنـد

تـا بـا خـبـر ز شـور نـیـستـانـی ام کنـند           مـانــنـد نــیــنـوای شـمــا آتـشــم زدنــد